tag:blogger.com,1999:blog-9630056385421331522024-03-27T10:20:55.020+00:00peter's spinselsPeterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.comBlogger23125tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-24947787623031233852024-03-25T16:00:00.014+00:002024-03-27T10:20:21.862+00:00Moed Twee weken geleden was ik op één van mijn favoriete plekken in Funchal: het Fadohuis 'Sabor a Fado'. Ik ben altijd onder de indruk en meestal ook behoorlijk geraakt door de muziek, en ik ben altijd weer blij dat het me meestal lukt om de teksten te verstaan. Die zijn, voor mij althans, een onmisbaar element van de Portugese fado. Hoewel er veel vrolijke Portugese liedjes zijn - en die Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-73005638634640638012024-03-25T16:00:00.013+00:002024-03-26T11:23:32.282+00:00Courage A fortnight ago I visited one of my favourite places in Funchal: the Fado house ‘Sabor a Fado´. I am always impressed and mostly also quite moved by the music, and I am always over-the-moon happy that I manage to understand most of the lyrics. Which, at least for me, are an indispensable element of the Portuguese Fado songs. Though there are many cheerful Portuguese songs – and they do singPeterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-14173602897638586942024-02-18T13:18:00.002+00:002024-02-18T23:57:34.467+00:00Fuck all! When I was writing my latest post 'worries of a fake dad' it took me quite a long time to finish it. Which is uncharacteristic. Usually, writing the rough version of a new article takes me hardly any more time than it would take the average reader to read it. I usually know what I want to say, and I just write it down the way I would say it. No complicated 'written language style' phrases Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-39420135578167760932024-02-08T19:12:00.006+00:002024-03-01T07:55:21.018+00:00Worries of a fake dadI have a child. I don't really, but I do, together with my husband. What's more, we have two. I have not begotten either of them, nor, obviously, born them into this world, and they do not share a single gene with me or my husband. We never changed their nappies - God forbid - and we haven't raised them. They came to us all finished, very presentable, they are both well-mannered, say please and Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-19416538896243788942019-12-31T10:02:00.003+00:002023-11-11T13:10:13.613+00:00OverseasOverseas
She was still standing in the doorway looking back. The house hadn't changed since he came into her life. And now she had to leave. The cottage was in an idyllic spot, but she had to go. He wanted it. She had to choose between her roots and her lover. Between staying here and a future, far away.
She looked back. In the cottage, everything was still exactly as it was meant to be. She hadPeterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-13105888819539573622019-05-31T22:04:00.001+01:002023-11-11T13:16:15.799+00:00Welterusten Greetje
Cyber-tante. Weten jullie het nog? De jongste – en favoriete
– zus van mijn moeder, die helemaal op de hoogte was van de moderne
communicatiemiddelen, die precies wist wat een ‘feed’ was, en die trouw
reageerde op al mijn blogposten op ‘thuisopmadeira.nl’ en ‘heerenleed.com’. Ik
heb destijds een kort verhaaltje aan haar gewijd, dat nog altijd hier te vinden is.
Mijn prachtige tante
Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-89362298463597137892018-12-02T16:04:00.003+00:002023-11-11T13:18:41.392+00:00Saudades
Vandaag is het ineens weer zomer. Dat kan hier op Madeira zomaar gebeuren op 2 december. En omdat het 2 december is stel ik mij ineens mijn ouders voor. Hier in onze tuin op Madeira. Waarom vandaag? Het was hun verjaardag. Vandaag zou mijn moeder 103 geworden zijn, mijn vader 104. Mijn moeder zou genoten hebben van een dag als vandaag. Heerlijk op het terras, buiten ontbijten en koffie, Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-77390070097913308952018-03-23T14:40:00.000+00:002018-03-23T14:49:06.117+00:00Gifgigant
Dus we hebben nu een gifgigant. Van nu af aan gaan zij bepalen hoe fruit en groenten eruit moeten zien. Wat voor samenstelling en vorm ze moeten hebben. Van nu af aan gaan ze de wereld overspoelen met zaden die onvruchtbare gewassen opleveren. Dat geeft niet, want bestuiving kan binnenkort toch niet meer, want de gigant is al aardig op weg de bijen uit te roeien. Voor geld. Niets anders.
De Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-91680188162552481952017-01-29T14:24:00.000+00:002017-01-29T14:24:29.706+00:00OuderenhangplekHet is onvermijdelijk. Met het klimmen der jaren wordt je langzaam maar zeker in een ouderenghetto gedwongen. Vroeger waren dat, heel overzichtelijk, gewoon de bejaardenhuizen. Maarja. De Nederlandse overheid heeft het geld nodig voor het betalen van dure belastingdeals met multinationals, het doen van Teevendeals en het betalen van nutteloze prestigeobjecten, dus bejaardenhuizen zijn er haast Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-15179573070998285932016-06-01T09:40:00.000+01:002016-06-01T10:08:59.675+01:00LucasLucas wordt langzaam wakker. Net als elke morgen, de laatste maanden, beleeft hij een kort moment van geluk. Naast zich weet hij zijn Lena. Maar als dan de nevels van de nacht uit zijn hoofd optrekken ziet hij ineens de lege plek naast zich. Net als elke morgen de laatste maanden. De nacht waaruit zijn dagen bestaan, de laatste maanden, neemt bezit van hem. Een floers van triestheid. Hij voelt Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-91289423130308214812016-03-31T13:26:00.002+01:002024-03-26T11:54:21.315+00:00alweer bijna 10 jaar voorbij...Er is alweer bijna tien jaar voorbijgegaan sinds mijn moeder in september 2006 's nachts ongelukkig viel en na een week een dwarslaesie ontwikkelde. De tijd die volgde was een emotionele achtbaan, waaraan we, hoe vreemd het ook klinkt, niet alleen maar nare herinneringen hebben. Omdat moeder een grote vriendenkring had werd het op de hoogte houden van alle geïnteresseerden via de gebruikelijke Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-43792820810032862552014-11-05T09:30:00.000+00:002014-11-05T09:55:47.407+00:00Spinseltje
Gisteren binnengestapt in wat in het Frans zo mooi ‘le
troisième age’ heet. Vanmorgen koffie op ons terras, hoog boven de oceaan. De
zon komt net boven de bergen uit. Een verre wolk schuift een doorschijnend gordijn
van zilveren batist door het dal. En
beneden ruist de beek. Verder is het stil...
Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com09370 Faja Da Ovelha, Portugal32.776589771903062 -17.23021374084055432.774920771903062 -17.232735240840555 32.778258771903062 -17.227692240840554tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-69415968649929696242014-10-29T14:07:00.000+00:002014-10-29T14:52:03.093+00:00Even terug
Het is een mooi jaargetij, het einde van de herfst, als de
bomen hun blad al wat verliezen en de herfsttooi je tegemoet straalt. Het is
eind oktober als we na een lange tijd weer eens naar het kerkhof gaan waar mijn
ouders begraven liggen. Dat is absoluut geen droeve plicht. Moeder is dit jaar
al weer zeven jaar geleden gestorven. We herinneren ons nog altijd blij – ja,
dat kan echt – haar Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-50833914271500807322012-03-09T11:35:00.002+00:002012-03-09T12:22:51.849+00:00FadoToen de roep gekomen was had ze zich, als altijd, naar de rotsen gerept. De oceaan is wild vandaag. Als altijd ziet ze hem, trots, zijn scheepje met vaste hand door de nauwe passage sturen. In rustiger water nu, ziet ze hem even zoeken, vinden en met een armzwaai laten weten dat hij haar heeft gezien. Als ze niet beter wist wist was ze een leven teruggegaan in de tijd. Dan een tweede Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-34073935886392555392012-02-24T14:26:00.001+00:002012-02-24T17:24:40.311+00:00Manhã de Carnaval
Het was een droeve dageraad. Het uitbundige carnaval op het eiland was nog in volle gang. Hij hoorde de opzwepende muziek, die vanuit de koloniën terug naar het vaderland gewaaid was. Het klonk
als een woud vol geluid, mysterieus en sensueel. Hij kende er de rituelen nog. Maar hij had geen toegang meer.
Hij voelt een traan langs
zijn beschadigde gezicht glijden, als een koude, pijnlijke Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-50654466376134454782012-02-11T20:13:00.000+00:002012-02-13T01:08:24.551+00:00VervuldHet oude fort voelde sterk aan onder zijn voeten. Het was een veilige plek, sinds zijn leven voorbij was, die dag. De dag dat hij daar stond met een zwaar hart. Het jacht met de witte zeilen was nog te zien geweest aan de horizon, tegen het licht van de ondergaande zon. Toen was het weg.
Het was ineens daar geweest, het gevoel dat hij niet kon bevatten. Het gevoel dat niet mocht, maar dat er Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-413945704722429012012-02-08T15:05:00.002+00:002012-02-13T01:07:56.846+00:00OverzeeZe stond nog in de deuropening en keek achterom. Sinds hij in haar leven was gekomen was het huisje niet veranderd. En nu moest ze weg. Het huisje stond op een idyllische plek, maar ze moest gaan. Hij wilde het. Ze moest kiezen tussen haar wortels en haar geliefde. Tussen hier blijven en een toekomst, ver weg.
Ze keek achterom. In het huisje stond alles nog precies zoals het bedoeld was. Ze hadPeterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-57966410852708174132012-01-28T12:49:00.000+00:002015-12-06T08:11:19.740+00:00heel even oudPas heb ik een bijzonder boek gelezen. Standish. Van de Britse auteur Erastes. Zij schrijft veel over gay-relaties en plaatst ze bij voorkeur in een historische achtergrond. Dit boek speelt in het 19e eeuwse Engeland. Het boek is schitterend geschreven. De moeilijkheden die de mannen hebben in een wereld waar zulke relaties een misdaad zijn en kunnen eindigen aan de galg. Behoorlijk bloedstollendPeterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0Impasse de Sao Joao, Faja da Ovelha, Madeira32.776739019795926 -17.23102569580078132.763388019795926 -17.250766695800781 32.790090019795926 -17.211284695800781tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-32920782535797161232012-01-21T12:28:00.000+00:002012-01-21T12:51:49.665+00:00vitaminenOma Groen was eigenwijs. Helaas heeft ze dat deel van haar genen niet bij zich gehouden. Toch was haar eigenwijsheid niet zo manifest. Want Opa Groen was een potentaat. Dat had natuurlijk invloed op het gedrag van Oma. Ze was een beetje bang voor hem, stel ik me voor. Zo zorgde ze ervoor dat de warme maaltijd stipt op tijd, om half een 's middags, op tafel stond. Want anders zwaaide er wat. Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com3373, 9370 Faja Da Ovelha, Portugal32.776739019795926 -17.23102569580078132.763388019795926 -17.250766695800781 32.790090019795926 -17.211284695800781tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-62030962874646617842011-12-27T11:26:00.000+00:002012-01-21T12:51:29.741+00:00Cyber-senioren
Ik reken mezelf - helaas terecht - al lang niet meer tot de
junioren. Daarbij hoort natuurlijk onlosmakelijk dat ik me tot de senioren moet rekenen. En dat is niet de bevolkingsgroep die bij uitstek bekend staat om
handigheid met computers en software. Daarom ben ik natuurlijk apetrots
(apentrots gaat me te ver, zo trots ben ik nu ook weer niet) dat ik - op mijn
oude dag dus - drie websites 'inPeterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com0Faja Da Ovelha, Portugal32.776522523691085 -17.23063945770263732.773185023691084 -17.235574957702635 32.779860023691086 -17.225703957702638tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-84786137910444015162011-12-05T11:13:00.001+00:002015-12-06T08:15:50.058+00:00Moeder's huisMoeder woonde tot op hoge leeftijd zelfstandig. Toen we een paar dagen na de begrafenis van Vader wegreden stond ze wat onwennig alleen voor haar voordeur en zwaaide ons uit, met haar veilige huisje in de rug. Het was haar knusse fort, met haar eigen stukje natuur, inclusief 'bos', eromheen. De waterlelie bloeide in haar vijver en het beeldje 'Eline', het laatste werk van een vriendin van Moeder,Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-78490223672588978932011-10-21T13:05:00.003+01:002012-02-23T12:46:00.613+00:00PetraStille tochten. Internetcondoleanceregisters. Hekken met ladingen bloemen er tegenaan. Ik doe er niet aan mee. Telkens als er in Nederland iemand op een beetje rare manier komt te overlijden is het land tegenwoordig in rep en roer. Hele buurten lopen huilend over straat, hele schoolpopulaties moeten professioneel worden opgevangen. Want er is iemand dood. Vreselijk natuurlijk voor het slachtofferPeterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com4Faja Da Ovelha, Portugal32.776739253357164 -17.23069917246095932.769684753357161 -17.241744172460958 32.783793753357166 -17.21965417246096tag:blogger.com,1999:blog-963005638542133152.post-14147467591635912982011-10-20T14:02:00.000+01:002011-10-20T14:02:57.700+01:00Hersens?Na een dagje zweten-in-overdrachtelijke zijn (het was geen zware lichamelijke arbeid) is mijn nieuwe blog zo'n beetje klaar. Zo'n beetje. Ik zal binnenkort wel weer niet tevreden zijn over de vormgeving, en dan wordt er nog wat meer gezweet. Nog steeds in overdrachtelijke zin. Maar goed. Het blog lijkt me min of meer presentabel en is nu klaar voor het ontvangen van de inhoud. Da's nog niet zo Peterhttp://www.blogger.com/profile/11887338974254121385noreply@blogger.com3Estreito Da Calheta, Portugal32.74584712785834 -17.1884540493164232.732888127858338 -17.201322049316421 32.758806127858342 -17.175586049316419