Moeder's huis

Moeder woonde tot op hoge leeftijd zelfstandig. Toen we een paar dagen na de begrafenis van Vader wegreden stond ze wat onwennig alleen voor haar voordeur en zwaaide ons uit, met haar veilige huisje in de rug. Het was haar knusse fort, met haar eigen stukje natuur, inclusief 'bos', eromheen. De waterlelie bloeide in haar vijver en het beeldje 'Eline', het laatste werk van een vriendin van Moeder, keek erover uit. Zolang ze kon lopen rommelde ze nog dagelijks in haar tuin. Voor het zware werk liet ze - contre coeur - wat vaker een tuinman komen, maar ze genoot er nog elke dag van. In haar laatste zomer heeft ze een dwergmagnolia, die ze van ons had gekregen, nog van een wisse dood gered door elke dag met haar rollator emmers water aan te slepen.

Toen het noodlot had toegeslagen en ze met een heel hoge dwarslaesie in het verpleeghuis terecht was gekomen, hebben we gepoogd haar woonkamer na te bootsen door wat van haar eigen spullen daar neer te zetten. Maar het vogelhuisje dat we voor haar raam zetten trok alleen maar roofzuchtige kraaien aan, en geen mezen en roodborstjes, waar ze zo van kon genieten. Ze wilde dat wij haar huis verkochten, het kon haar niet meer dienen en werd een blok aan het been. Te ver weg, ze wilde liever dat we bij haar waren dan dat we honderdvijftig kilometer verderop het nodige onderhoud aan haar huis deden.

Toen Moeder er tenslotte niet meer was, en ze in een ander stuk natuur kon uitrusten, kwamen we af en toe nog wel eens langs haar huis. De tuin, haar trots en haar dagelijkse portie vreugde, werd overhoop gehaald. Haar 'bos' werd gerooid, zodat alle buurhuizen plotseling in Moeder's achtertuin stonden. De vriendelijke ramen waren holle, zwarte ogen geworden, die in het niets leken te kijken. De gezellige, een beetje kneuterige voorgevel maakt langzamerhand plaats voor een muur die wel wat van een bunker heeft...

Een jaar later zijn we weer eens in het dorp van mijn moeder. We rijden langs Moeder's huis, maar dat is het niet meer. Niets herinnert meer aan haar lange jaren daar. Er stopt een auto voor de deur. Een al wat oudere dame stapt uit. Ze rommelt in haar tas en haalt een sleutelbos tevoorschijn. Terwijl ze het pad naar de voordeur oploopt staat ze even stil. Ze kijkt naar het huis en glimlacht even....

Het is nu haar huis geworden. Haar fort, haar veiligheid. Het huis dient nu een nieuwe bewoner. 

De dwergmagnolia hebben we op tijd uitgegraven. Hij staat nu in onze tuin op Madeira en de knoppen beloven een rijke bloei komend voorjaar. Eline kijkt nu uit over de oceaan en houdt de herinneringen aan Moeder's huis levend. Het is goed zo.