heel even oud

Pas heb ik een bijzonder boek gelezen. Standish. Van de Britse auteur Erastes. Zij schrijft veel over gay-relaties en plaatst ze bij voorkeur in een historische achtergrond. Dit boek speelt in het 19e eeuwse Engeland. Het boek is schitterend geschreven. De moeilijkheden die de mannen hebben in een wereld waar zulke relaties een misdaad zijn en kunnen eindigen aan de galg. Behoorlijk bloedstollend allemaal.

Maar daar ging het niet om. Ik las over twee mensen in hun jeugd, spannend, alle hoofdpersonen perfecte schoonheden natuurlijk. In dat opzicht had ik ook best een keukenmeidenroman kunnen lezen. Dat het in dit geval over twee mannen gaat brengt het verhaal voor mij alleen maar wat dichter bij huis. Ik heb driekwart nacht doorgelezen, want het werd echt spannend. De ontknoping was uiteindelijk bijna te gemakkelijk, hoewel de lezer tot de laatste pagina in het ongewisse blijft over de afloop.
En toen was het uit. Een dag later zit ik nog wat na de suizen.

Ik merk dat ik een beetje droevig ben. Omdat het boek uit is? Nee hoor. Genoeg andere boeken in mijn elektronische boekenkast. Even werd ik meegenomen naar een avontuur van perfecte jonge mensen. Nou ben ik zelf nooit zo perfect geweest. Maar wel jong. En dat is voorgoed voorbij. De avonturen van mijn eigen jeugd - en dat waren er genoeg - zijn voorbij. Vandaag ben ik heel even oud.