Vandaag is het ineens weer zomer. Dat kan hier op Madeira zomaar gebeuren op 2 december. En omdat het 2 december is stel ik mij ineens mijn ouders voor. Hier in onze tuin op Madeira. Waarom vandaag? Het was hun verjaardag. Vandaag zou mijn moeder 103 geworden zijn, mijn vader 104. Mijn moeder zou genoten hebben van een dag als vandaag. Heerlijk op het terras, buiten ontbijten en koffie, even naar de zondagsmarkt voor (écht) verse groenten en fruit, zoals je die in Nederland allang niet meer kunt kopen, en dan gauw weer terug naar huis, lekker rommelen in de tuin. Mijn vader zou ook genoten hebben, omdat hij ervan genieten kon dat mijn moeder genoot. Hij zou wel om de parasol gevraagd hebben want hij kon niet zo goed tegen de warmte.
Het is gemakkelijk om mijn ouders hier in onze tuin voor te stellen. Maar in werkelijkheid zijn ze er niet meer. Of toch? Ik denk lang niet elke 2 december aan hun verjaardag. Maar vandaag wel. Ik weet ook niet waarom. Of misschien toch wel: mijn laatste verbinding met mijn kindertijd is mijn moeder's jongste zusje, tante Greetje. Als ik haar opbel is haar stem nog altijd die van haarzelf, en lijkt heel erg op die van mijn moeder. En ze klinkt nog net zo als heel wat decennia geleden, en messcherp is ze ook nog, maar ze is nu echt heel oud en moest door de zoveelste ongelukkige val haar huis achterlaten en verhuizen naar een kamer in een verpleeghuis. Dat is allemaal heel recent, en dringt de herinnering op aan mijn moeder toen ze, ook door een ongelukkige val, in het verpleeghuis terecht kwam. Droevige tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten