Petra

Stille tochten. Internetcondoleanceregisters. Hekken met ladingen bloemen er tegenaan. Ik doe er niet aan mee. Telkens als er in Nederland iemand op een beetje rare manier komt te overlijden is het land tegenwoordig in rep en roer. Hele buurten lopen huilend over straat, hele schoolpopulaties moeten professioneel worden opgevangen. Want er is iemand dood. Vreselijk natuurlijk voor het slachtoffer. Verschrikkelijk voor de nabestaanden. Maar gewoon onwennig voor omwonenden of schoolgenoten, die op zijn best weten hoe de overledene eruit zag. Onwennig is kennelijk niet genoeg. We moeten luidkeels Rouwen. Liefst daarbij geïnterviewd voor het journaal. Handen voor het gezicht geslagen jutten de niet-slachtoffers elkaar op tot een rouwbeklag waarvoor het Midden-Oosten zich niet zou hoeven te generen. Ik blijf het raar vinden. Net of Nederland plotseling zo gevoelig is geworden. Alsof naastenliefde en burenhulp gemeengoed geworden zijn. Net of de Nederlandse maatschappij helemaal niet verhard is. Ik blijf het raar vinden. Aanstelleritis Enormus.

Een week of zo geleden overleed Petra. Petra, die vandaag jarig zou zijn geweest. Petra, die ik niet echt kende. Petra was een Twittercontact. Een half jaartje geleden liep ik haar in overdrachtelijke zin tegen het lijf. Een energiek mens leek ze. Wel met gezondheidsproblemen. Na een weekje of twee twitteren was ik erachter dat ze een stevige hartkwaal had, dat er thuiszorg kwam die een of ander medisch apparaat ’s morgens kwam afkoppelen en die haar huis bijhield. Dan ging ze ergens heen. Met de taxi want dat werd vergoed. We kwamen steeds wat meer in contact. Ze liet weten dat het beter ging, dat ze eigenlijk een medisch wonder was. Ze kocht een smart (ja dat hoort met een kleine letter vindt smart), en dat bond, want die heb ik ook. Zonder taxi de hort op, dat leek haar geweldig. Er moest alleen nog een operatie komen. Een nieuw soort pacemaker. En op een goede morgen meldt Petra dat de operatie achter de rug was, maar niet helemaal goed was gegaan. Van de drie draadjes was er eentje niet aangesloten. Petra wordt moe. Maar ze twittert dapper door, met steeds meer typefouten door alle infuusjes die haar hinderen. Petra krijgt pijn. Petra tweet nog: Ben twexit heb teveel pijn. Dan begint het te gonzen op Twitter. Waar is @wasmuts. Want dat was haar Twitternaam. Niemand wist het. Tot er een doodsbericht komt. Ze is weg. Onwennig.

Ik zet een kaarsje in mijn Twitter-avatar. Als iemand #wasmuts Trending Topic nummer 1 van Nederland wil maken (voor niet-Twitteraars: het belangrijkste Nederlandse Twitteronderwerp van het moment) retweet ik dat het een aard heeft. Ik ben geen haar beter. Mijn stille tocht.