Ouderenhangplek

Het is onvermijdelijk. Met het klimmen der jaren wordt je langzaam maar zeker in een ouderenghetto gedwongen. Vroeger waren dat, heel overzichtelijk, gewoon de bejaardenhuizen. Maarja. De Nederlandse overheid heeft het geld nodig voor het betalen van dure belastingdeals met multinationals, het doen van Teevendeals en het betalen van nutteloze prestigeobjecten, dus bejaardenhuizen zijn er haast niet meer. Zolang je je nog maar een klein beetje kunt voortbewegen moet je maar zien hoe je jezelf redt. Pas als je niet meer mobiel bent ontfermt de gemeente zich over je – als het geld daar tenminste niet ook op is – en mag je in een verpleeghuis. Jippie! Gelukkig is het voor ons nog niet zover. We kunnen nog lopen, fietsen zou ook nog kunnen, autorijden geen probleem dus we zijn nog lang niet aan de beurt voor verzorging. Daar zit een keerzijde aan. We hebben dus ook geen recreatiezaal waar we gezelligheid (nou ja…) en aanspraak kunnen vinden. Nu kunnen we in Nederland natuurlijk nog wel de kroeg in. Maar daar hebben we met een ander fenomeen te maken. Onzichtbaarheid. Als je in Nederland geen – laten we zeggen – 45 meer bent, laat staan vijftig of ouder, dan wordt je onzichtbaar. Jongeren hebben geen belangstelling voor wat je te melden hebt. Sterker nog, als je naar een café gaat voor wat aanspraak dan wordt je door iedereen onder de vastgestelde kritische leeftijd genegeeerd. En als je gezien wordt, dan is dat om je de kroeg uit te kijken. Echt waar. Je hebt er niets te zoeken, ga achter je geraniums zitten, jullie kosten ook al geld dus verziek onze kroeg niet. Geen wonder dat we steeds meer samenscholingen op straat zien. Ja. De bekende Ouderenhangplek. Gratis hangen, lullen tot je een ons weegt en daarbij lekker op het bankje van je rollator zitten. Of, nog comfortabeler, op de fauteuil van je scootmobiel. Omdat we allemaal geen twintig meer zijn zoeken we natuurlijk wel een beschutte en liefst een overdekte plek uit, want een longontsteking zou ons einde betekenen. En dan dient zich uiteraard het winkelcentrum in de buurt aan, want daar moeten we ons toch al heen slepen voor de dagelijkse boodschappen. Als je geluk hebt is het ook nog verwarmd, zodat je daar ook in de winter je dagelijks sociaal vertier kunt vinden. Totdat het winkelend publiek je ineens ziet – ondanks je onzichtbaarheid. Mogelijk dat ze jou niet eens zien, maar wel je rollator of, nog erger, je scootmobiel, die ineens vreselijk in de weg staat. En als je met je hulpmiddelen niet in de weg staat hebben jongere mensen tóch gewoon besloten zich aan je te ergeren. We zijn niet meer welkom in het winkelcentrum, in de maatschappij, eigenijk in het leven. En dan is daar ineens de verlossing. En die komt uit onverwacht jeugdige hoek. Iedereen onder, en heel wat boven de zeventig heeft er een goed heenkomen gezocht. Geen rollator meer nodig, en ook geen scootmobiel. Zomer en winter beschutting. En koffie tegen kostprijs. Geen onzichtbaarheid meer, en ook ineens jongeren die weer met je spreken. Ook wij heel-wat-plussers doen ineens weer mee. Een wonder openbaart zich. Nee, het is niet de heilige maagd die ons verschenen is zoals in Lourdes of in Fatima. De verlossing komt van meneer Mark Zuckerberg. Hij heeft ons weer een plaats gegeven in de maatschappij. Facebook. De ouderenhangplek anno 2017. Het is er reuze gezellig!