Welterusten Greetje

Cyber-tante. Weten jullie het nog? De jongste – en favoriete – zus van mijn moeder, die helemaal op de hoogte was van de moderne communicatiemiddelen, die precies wist wat een ‘feed’ was, en die trouw reageerde op al mijn blogposten op ‘thuisopmadeira.nl’ en ‘heerenleed.com’. Ik heb destijds een kort verhaaltje aan haar gewijd, dat nog altijd hier te vinden is.

Mijn prachtige tante Greetje. Een ietsje frivolere versie van mijn eigen moeder, zou je kunnen zeggen. Ten tijde van mijn moeders laatste maanden, allemaal opgeschreven en bewaard in een eigen blogpost voordat een te oude computer het meenam naar zijn graf, speelde Greetje een heel belangrijke rol. Ze was er altijd als dat nodig, was, was mijn eigen referentiekader, waar we even onze eigen ideeën tegen het licht konden houden en aan Greetje konden vragen of ze ook vlekken zag.

De uitvaart van mijn moeder moest van ons een ongebruikelijke vorm krijgen. Dat lukte goed. Maar toen ik de aanwezigen moest toespreken hield ik een half oog op Greetje, om te kijken of ik het niet te bont maakte. Maar toen ik mijn zegje gezegd had stond ze op, en zei “en nou ik.’ En deed vervolgens alles nog eens dunnetjes over.  Ze was de laatste verbinding met mijn moeder.

En nu is Greetje een heel klein perkamenten restje van zichzelf geworden. Haar lichaam laat haar in de steek en het perkament is te dun geworden om nog veel op te schrijven. Daarom kreeg ik gisteren van haar kinderen het bericht dat het tijd was. Tijd om terug te brengen wat Greetje ons gaf toen mijn moeder in haar laatste fase was.

Bij mijn aankomst in het hospice word ik gewaarschuwd door mijn nichtje Elsbeth. ‘Niet schrikken. Ze is een heel oud broos vrouwtje geworden’. Ik ben niet geschrokken. Ik zag een déjà vu.  Mijn moeder in haar bed, de laatste maanden voordat ze ging. En Greetje. Ook in haar bed. Net zo’n klein vogeltje als mijn moeder destijds was. De zusjes lijken nog meer op elkaar dan ik al wist.

Greetjes stem is zo goed als weg. Ze kijkt onrustig uit haar ogen. Maar dan opeens is er een focus, een klein beetje herkenning en dan pakt ze mijn hand. Ik weet dat ze weet. Er komt een schaduw van een glimlach en ik vang een glimp op van Greetje. Ze is er nog.   

Dan vraagt iemand of ze misschien naar het terras wil. Zonder dat ze het nog kan zeggen is het duidelijk dat ze niets liever wil. Ze wordt met haar bed naar buiten gereden en haar gezicht ontspant. Buiten. Vogels. Frisse licht en een zuchtje wind door haar haren. Een echt zusje van mijn moeder.

Het is tijd om afscheid te nemen. Het valt haar zwaar nog te communiceren met de wereld. Haar krachten zijn bijna uitgeput. Het lukt haar nog net om me duidelijk te maken dat ik de groeten aan Noud moet doen, en ze laat me heel nadrukkelijk weten dat ik dat niet mag vergeten. Dan zwaait ze nog. Ze zwaait met haar handen en haar mond vormt nog het karakteristieke ‘daaag’, dat ik in mijn hoofd nog hoor klinken. Nog altijd echt Greetje. Heftig hoor.

Harm, Riekje en Elsbeth hebben me verteld dat dit haar laatste wakende momenten zullen zijn. Greetje heeft besloten dat genoeg genoeg is. Terwijl ik dit schrijf slaapt ze. Ze zal niet meer wakker worden in dit leven. Een prachtig afscheid van een prachtig mens. Een traan waardig. Maar ook een lach. En dankbaarheid dat we deel mochten zijn van haar leven.

Welterusten Greetje.

Toen moeder was gestorven stuurde Greetje me een aantal versregels die zo mooi zijn dat ik ze graag aan haar wil teruggeven.

‘afscheid nemen is met zachte vingers

Wat voorbij is dichtdoen en verpakken

In goede gedachten der herinnering.’

(Dietrich Bonhoeffer)